De Pingsttour

 

To Pingst'n ach wie scheun, wenn de Natur so greun

Und allns na but'n geiht, datt is enn wohre Freid,

Besonders forr de Göörn, de heurt man raisoneern:

Weur Pingst'n doch erst blos, dann goht wi los.

Kumt nu Pingstobend ran, dann geiht'n Leben an.

De Vadder seept de Göörn, von achtern und von vörn,

Und denn geiht mit Gejuuch, rin in de Puuch.

 

De Vadder nu ton annern Morg'n

Deiht sick mit Proviant versorg'n,

Eier, Käs, Wurst und Schinken,

Ook verschienerlei do drinken.

Dormit keen Minsch de Tied versloppt,

Treckt he noch denn Wecker opp.

Und annern Morg'n gegen soß

Dor schippert los de Troß.

 

De Vadder geiht voran, enn witte Maibüx an,

Sien Jung kummt in de Mitt, natürlich ock in Witt,

Dorbi hebbts op'n Kopp een fin Strohhoot op,

Alles sauber und mit Schick, grood wie gelickt,

Und nu kummt achterher, mit allerlüttste Göör

In gn grot'n Kinnerwog'n, de Mudder angeschob'n

De Dochder mookt den Sluß, stolz voller Hochgenuß

In Arm mit ehrn Freier, enn Piep'ndreier.

 

Een Jeder während se nun marschiert

Op eegne Fust sich amusiert.

De Vadder vor, de kippt sick een,

De Jung dar achter grapst Sireen,

De Mudder mut so in Gedräng'n

Denn Lüttsten ofter dreug mal leng'n;

Datt Liebespaar kummt achter her,

De snackt vom eem und ehr.

 

So geiht bett Quell'nthol, dar leggt se sich nun dohl

In't scheune weeke Moos, nu geiht datt futtern los.

Een jeder matt und meud, langt na de Bodderbreud.

Se fällt dor öber her, als wie son Bäür.

Dormit datt beter rutscht, ward ut de Buddels lutschts;

De Vadder und de Sohn, de holt sick an denn Köm.

Und ock de Piep'ndreier is op denn Buddel Freier.

De Dochter und de Froo mokt ebenso.

 

Bi lütt'n ward de Krom fidel,

Man heurt jem sing'n uut vuller Kehl:

Vun Edelweiß, De Wacht am Rehin,

De Fischerin und Komm' so rein.

De anner Siet, de blarrt jedoch:

Lebt denn meine Male noch.

Im Grunewald ist Holzauction

Und denn noch Revolutschion.

 

Oppenmol wie gemeen, ehr eener sick versehn,

Da kummt vun boben dohl, enn Regen colossal.

De ganze Minschenswarm, de kummt nu in Alarm,

De Froonslüd kriescht und juucht, de Mannslüd flucht.

De Vatters springt nu op, glischt tu und fällt dorop,

Graad op denn Kinnerwoogen, de kippt und fällt in Groben,

He mit sien witte Büx recht in son deepe Pfütz

Mitsamt dat lütte Göör, watt enn Malheur,

 

Een jeder socht nun Schutz to finn,

De Minschen rennt dorch dick un dünn,

De Mäkens und de Fronns vorop,

Mit all de Röck hoch boben Kopp,

De Anblick is sehr intressant,

Worum, datt liggt klor op de Hand

Bi sowatt kriegt man so ick meen,

Verschiedenerlei to sehn.

 

Na endlich so denn Suus, dar geiht datt nu to Huus,

De Vadder und sien Sohn, sund nüdlich antoseh'n,

De scheune witte Büx, süt ut wie Stebelwix,

De Strohheut sind so slapp wie oles Papp.

De Brögam und de Brut de seet erst lecker ut,

De harrn, wat sull'n se moken, sick beid in't Hei verkropen.

Datt allerlüttste Göör war dorchnatt dör und dör.

De Mudder weur so natt, als wie sun Katt.

 

De een schuvt achtern annern her,

Grod wie de Geus, se könt nicht mehr,

Und dorbi alle Ogenblick,

Verschwindt mal eener achtern Knick.

Grod wie gerädert und half dood

komt se endlich in de Bood.

So ward in Hamborg Pingst'n fiert

Und sick fein amüsiert.